“Genel olarak hayat dar, doğa geniş ve evrenseldir”

Makalenin başlığı Huzur Ahmet Hamdi Tanpınar’dır. Ona gerçekten bakabilseydik, doğanın hepimize ne çok şey öğreteceğini. Bakabilseydik, sert kışlara ve şiddetli fırtınalara uyum sağlamayı, bunların üstesinden gelmeyi öğrenebilirdik.

Bu satırları öğle vakti, baharın ılık esintisini hissettirdiği, sert bir kıştan sonra doğanın canlandığı ve tüm doğanın aynı anda yeniden ayağa kalkmanın mümkün olduğunu bana hatırlattığı bir saatte yazıyorum… Amacım, Doğaya bakmak, ilham almaktır Çoğu zaman ondan besleniyorum ve işim gereği ilhamımı kadınların dünyasına aktarıyorum.

Bu çeviriler bazen moda ve giyim ile ilgili olurken bazen de sosyal konular ve kadın hakları ile ilgili olmaktadır. Ama bugün zihnim bir alana odaklanmakta zorlanıyor. İçinden geçtiğimiz karmaşık süreçler şüphesiz bunun ana sebebidir. Ruhlarımız büyük bir acı, şiddetli travma ve güçlükle kontrol altına alabildiğimiz öfke ile doluydu. Sık sık kendimizi yorgun ve umutsuz hissederiz. Bugün doğanın seslerini ve canlanışını izlerken kendimi içinde bulunduğumuz ruhsal durumu düşünürken yakaladım. Baharın ve doğanın söylemek istediği gibi hayata geri dönüp ayağa kalkabilir miyiz diye merak ettim.

Ona gerçekten bakabilseydik, doğa hepimize çok şey öğretirdi. Bakabilseydik, sert kışlara ve şiddetli fırtınalara uyum sağlamayı, bunların üstesinden gelmeyi öğrenebilirdik. Bir ağacın en önemli görevinin toprağa sımsıkı tutunmak, sağlam kökler çıkarmak ve oradan beslenerek varlığını sürdürmek olduğunu anlayacaktık; üstelik aynı şeyin küçük bir çimen parçası için de geçerli olduğunun farkına varmak.

Evet, ağacın büyüklüğü ne olursa olsun kök salan, kökleri ile beslenen ve kalitesine özen gösteren küçük bir ot parçası görmekten bahsediyorum. Doğa bize “İster bir ağaç kadar heybetli ve ulu, ister bir ot kadar basit ve zayıf olun, kök saldığınız sürece varsınız” diyor. “Dışarıdan nasıl göründüğü, ihtişamı, büyüklüğü önemli değil; köklenme hayatta kalmanın en temel kuralıdır.

Gördüklerimizin ötesine geçemediğimiz için yoruluyoruz. Kendi içimize inip bir insanın temel görevlerini yerine getirmemiz gerekse de bize sunulan illüzyonun gerçek olduğunu düşünürüz.

Doğanın tüm öğretilerine aykırı hareket eden tek varlık insandır. Doğanın ne göstermek istediğini umursamayan insan, büyük bir düzen içinde düzensizlik yaratır, yarattığı karmaşada huzuru arar ve asla bulamaz. Ruhlarımız yorgun; çünkü doğanın hareketine ters yönde hareket etmeye çalışıyoruz.

Doğa bize kök salmamızı, ruhumuzu beslememizi söylerken, biz sadece ağaç gibi büyük ve heybetli olmayı önemsiyoruz. Yorulduk çünkü kök salmadan izzet olan her şeyin gerçekte büyük bir musibetten başka bir şey olmadığını en acı şekilde yaşadık. Şimdi ruhlarımızda büyük yaralar açılmış o felaketin yıkıntıları arasında nasıl yaşayacağımızı merak ediyoruz.

Gördüklerimizin ötesine geçemediğimiz için yoruluyoruz. Kendi içimize inip bir insanın temel görevlerini yerine getirmemiz gerekse de bize sunulan illüzyonun gerçek olduğunu düşünürüz. Bu nedenle, doğanın tüm öğretilerini görmek ve onunla aynı fikirde olmak yerine, sadece birbirimizi görür ve yargılarız.

Yaşadıklarımız ne kadar kötü olursa olsun, elbette yaşamanın, tutunmanın ve kök salmanın bir yolunu bulacağız. Ahmet Hamdi Tanpınar, Kuzur adlı romanında bunu ne güzel ifade eder:

“Ne kadar üzülsen de güneş er ya da geç bu ıstırabın içinde bir çatlak bulur ve içinden altın bir ejderha gibi kayıp gider. Sizi içsel deponuzdan çıkarıp bir peri masalındaki gibi bir çok olasılığı size anlatır. “İnan bana, tüm mucizelerin kaynağı benim, her şeyi yapabilirim, dünyayı altına çeviririm” gibi. Ölüleri saçlarından tutuyorum ve onları uykularından uyandırıyorum. Düşünceleri bal gibi eritirim, incim gibi görünmesini sağlarım. Ben hayatın efendisiyim. Benim olduğum yerde umutsuzluk ve üzüntü yok … “

Doğa her türlü bilgiyi içerir. Onu okumaya, ilham almaya ve ne dediğini anlamaya çalışmaya devam edeceğiz. Tüm yaralarımızı iyileştirmek için ondan güç ve enerji alacağız.